Ardıl Batmaz
MALATYA– Malatya’nın Akçadağ ilçesine bağlı Ören, 2014 yılında büyükşehir yasası ile belediye iken statüsü mahalleye çevrildi. Akçadağ’a 10 km, Malatya merkeze 47 km uzakta olan mahallede yaşayan insanların çoğunluğu Alevilerinden oluşuyor. Malatya’nın her yerinde olduğu üzere burada da beşerler geçimini yükle kayısıdan sağlıyor. Maraş merkezli sarsıntıların birincisinde sarsılsa da Ören’de yıkım 7,6’lık ikinci zelzeleyle gelmiş. 600 haneli mahallenin en az yüzde 80’i yıkılırken, insanların yıllardır emek verdiği eserler de enkazın altında kalmış.
Ören’in sokaklarında dolaşırken karşılaşıyoruz 59 yaşındaki Güle Yıldız ve 79 yaşındaki Seyit Yıldız ile… Bir merdiven taşında oturmuşlar ve karşılarındaki enkaza bakıyorlar. Kameramızı görünce, “Siz ne yazıyorsunuz yavrum, bizi de yazın” diye sesleniyor Güle Yıldız. Yıldız çiftinin baktıkları alan yalnızca bir enkaz değil, bir ömürlük emek, bir ömür alın teriymiş oysaki. Güle Yıldız’ın yanına oturur oturmaz başlıyor anlatmaya: “Koltuklar, dört oda oturma kümesi, köy halıları… Her şeyimiz içeride. Bulaşık makinesi, çamaşır makinesi, ocak, doluca kaysı… 4, tahminen 5 ton kayısı. 4 ton 400 bin lira demek.”
‘BİR YERE YATAK SERİP YATACAĞIZ’
İlk sarsıntıda sarsılmışlar ve birkaç modül eşya alıp dışarı atmışlar kendilerini. Yurt dışında bir, Alanya’da da bir çocukları varmış. Bulabildikleri birinci araçla Alanya’daki çocuklarının yanına gidip 20 gün otelde kalmışlar. Ören’e gelir gelmez de soluğu meskenlerinden geriye kalan enkazın önünde almışlar: “Tüm birikimimiz, her şeyimiz buradaydı. Artık ne yapacağımızı bilemiyoruz, şaştık kaldık. İki dizimden ameliyat olmuşum, yürümeye mecalim yok. Yeni geldik, nerede kalacağımızı bilmiyoruz, çadırımız da yok. Bir yere yatak serip yatacağız artık. Bir dolap yapmıştım yataklarla doluydu, artık güç yetmez.”
Jandarma geliyor o sırada. Geçmiş olsun dileklerini ilettikten sonra Seyit Yıldız’a yönelerek traktörünün kaskosu olup olmadığını soruyor. Seyit Yıldız, kaskosu olmadığını lakin sigortası olduğunu söylüyor, “Ben bu sene 650 kâğıt verdim” diyor. Jandarma, “Kasko olsaydı tutanak tutabilirdik fakat sigorta şirketinizle görüşmeniz gerekiyor” diyerek uzaklaşıyor.
Traktöründen de umudu kesen Seyit Yıldız, “12 yaşından beri çalıştık çırpındık bu konuta verdik. Buzdolabı yoktu, aldık, çamaşır makinesi yoktu, aldık. Çalıştıkça doldurduk, çalıştıkça doldurduk. Geriye hiçbir şey kalmadı. Bir beşere ne lazımsa her şeyi getirdik. Yaşayışımız çok hoştu lakin cenabı Allah bırakmadı, ona da kimsenin gücü yetmez” diyerek içini döküyor.
‘BENİM BURADA 2 YILLIK EMEĞİM VARDI’
Sokağın ilerisini gösteriyor eliyle Seyit Yıldız. Karşıdan gelenler özenerek “Bu bina kimin?” diye sorarmış. Kendileri yapmış meskeni yıllar evvel. “Şimdi yatacak yerimiz yok” diyerek üzülüyor yalnızca.
Enkazın üzerinde kalmış kayısılarından bir kısmını göstermek istiyor. Bin bir emekle çalışıp dizdiği konutunun üzerinde yürüyor artık. Gözyaşlarını tutamıyor enkazın üzerinde dolaşırken: “İlaç ve gübre parası borcum vardı. Kaysıları satıp borcumuzu ödeyecektik. Çarçabuk meydana gelmiyor ki bunlar. Emek vereceksin, keder çekeceksin… İki domur ilacı atılacak, sonra iki sefer çiçek ilacı. Sonra kayısı daha parlak olsun diye tekrar ilaç atacaksın. 5-6 sefer ilaç atıyorduk mecbur. Benim burada 2 yıllık emeğim vardı. Satamadım, kaldı elimde. Getirdik sakladık. Bugün para eder, yarın para eder diye bekledik. Perakende satış 200-300 lira, bize gelince 50-60 lira.”
Sonra yumruğunu sıkıyor var gücüyle ve “Emekliyim, BAĞ-KUR emeklisiyim. 5 bin 500 lira para veriyor devlet. Onunla geçinmeye çalışacağız. Yaş da geçti, 80’e hakikat gidiyoruz. Bu yaşıma kadar gücüm kuvvetim yettiğince çalıştım. Bileğimin kuvvetiyle bu vakte kadar geldim, artık hepsi gitti. Hüzünden öbür bir şeyimiz kalmadı” diyor.